غالبا خانواده درک درستی از شرایط بلوغ نوجوان ندارند

به گزارش پایگاه خبری گفتار ما به نقل از گفتار ما ۲۴، اردشیر بهرامی پژوهشگر مسائل اجتماعی با تاکید بر اینکه بخش اعظم اقدام کنندگان به خودکشی در ایران نوجوانان و جوانان هستند میگوید:« خودکشی یک کنش اعتراضی به شرایط ناخرسند زندگی و به معنای تلاش برای رهایی از سختی ها و مشکلات و تنش های حل نشده در درون خانواده است. معمولا خودکشی در انتهای خشونتهای خانوادگی اتفاق می افتد. فکر خودکشی یهویی به وجود نمی آید و به یکسری مشکلات خانواده متصل است. با توجه به اینکه نوجوان هنوز به پختگی برای مدیریت هیجاناتش نرسیده است وقتی در شرایط بحرانی قرار میگیرد یکی از اقداماتش میتواند خودکشی باشد. نوجوان با اقدام به خودکشی می خواهد به تنش های همیشگی پایان بخشد و به خشونتها اعتراض کند. از طرف دیگر رسانه ها با آب و تاب خبرهای خودکشی را منتشر میکنند و نوجوان یاد میگیرد اگر اقدام به خودکشی کند بیشتر مورد توجه قرار میگیرد و در مورد مسئله اش که میتواند یک رابطه عاشقانه، بحران مالی و تحصیلی باشد، گفتگو میشود.»
حمایت
نویسنده کتاب فرهنگ، توسعه و خودکشی در غرب ایران، با اذعان اینکه معمولا افرادی درگیر افکار خودکشی میشوند که از دیگران  حمایت نمیگیرند و غالبا در خانواده و شبکه اجتماعی که فرد در آن است، دانای دلسوز وجود ندارد و اگر وجود داشت در بازه زمانی  پیشتر از این اقدام جلوگیری میکرد، ادامه میدهد: «غالبا خانواده درک درستی از شرایط بلوغ نوجوان ندارد و به خواسته هایش بی توجه و در صدد پاک کردن صورت مسئله است، بنابراین نوجوان سعی میکند رفتارهایی از خودش بروز دهد که خانواده را درگیرکند. خودکشی یعنی واداشتن خانواده به اینکه به مسئله من توجه کنید و تلنگری است به خانواده که من این مشکل دارم، دوست دارم دیده شوم و مورد تایید و تشویق خانواده قرار بگیرم و به نیازهای جسمی و روحی و عاطفی من توجه شود. خودکشی نشان این است که در خانواده فضای گفتگو وجود ندارد اگر فضای گفتگو وجود داشت فرد مجبور نبود آن رفتار خود ویرانگری را بروز دهد و خانواده را وادار کند که به مسئله اش توجه کند. خودکشی در نوجوانی نشان دهنده این است که فضای ارتباطی درست در نظام خانواده و شبکه های خانوادگی، دوستی و کار وجود ندارد. والدین درگیر مشکلات خودشان هستند. وقتی مشکلات خانواده زیاد است شبکه های حمایتی چه در مدرسه، دوست فامیل باید این فرد را حمایت کند.»
آلارم خودکشی
متاسفانه وقتی نوجوان در شرایط بحرانی قرار می¬گیرد به علت عدم درک والدین، بزرگترها و شبکه های خویشاندی؛ دقیقا نمیدانند این فرد در معرض خودکشی است و به حساب رفتارهای پرتنش قبلی میگذارند. این پژوهشگر به سرنخ های کلامی و رفتاری که نشان دهنده خودکشی و زنگ خطر است اشاره میکند:« وقتی یک نوجوان این جملات را میگوید: «من کاری میکنم که دیگر به مشکلات من فکر نکنید» « من کاری میکنم که آبروی شما به خطر نیفتد»« من کاری میکنم که دیگر سربار خانواده نباشم»« کاری میکنم که مجبور نشوید من را تحمل کنید»« کاری میکنم که به خاطر من دیگران شما را سرزنش نکنند».
کنکور و خودکشی
اردشیر بهرامی به دلایل خودکشی نوجوانی با معدل ۱۹ بعد از کنکور هم اشاره میکند:« معمولا حول کنکور رفتار  پر خطر وجود دارد. وقتی ما یک راه برای حیات رشد اجتماعی انسان تعریف میکنیم که تنها راه موفقیت تو کنکور و پیشرفت  تحصیلی است و راه های دیگر را برای رشد استعدادهای نوجوان را مشکوف نکردیم و باقی توانمندی های نوجوان را نادیده میگیریم که فرصتهای دیگری هم وجود دارد و میتواند در حوزه های دیگر هم موفق باشد و تنها راه نجات فرد را پیشرفت تحصیلی می بینیم، نتیجه این میشود که وقتی نوجوان موفق نمیشود با فشار و انتظاراتی که خانواده ها دارند و فرد نمیتواند شکست را بپذیرد در شرایط  بحرانی قرار میگیرد و و تلاش میکند به حیات خودش پایان بدهد.»
کمک…کمک
بهرامی با تاکید اینکه کسانی که قدرت حل مسئله کمتری دارند و قدرت مدیریت هیجانات خودشان را ندارند بیشتر درگیر خودکشی میشوند میگوید:«کسی که اقدام به خودکشی میکند هزار بار این را فریاد میزند و به شیوه ها ی مختلف خانواده را در جریان میگذارد او قبلا درباره مشکلش با خانواده برادر و خواهر گفته،  این فرد هزار بار گفته من خودم را میکشم و خانواده گفته برو خودت رابکش!! امکان ندارد فردی اقدام به خودکشی کند و قبلش دیگران را در جریان قرار نداده باشد این آخرین راه است. اگر خانواده درک درستی از مشکل فرد داشت و کمکش میکرد  ومشکلش را به رسمیت میشناخت وکمکش میکرد که درک میکنم شما این مشکل را داری و تو را میبینیم آن فرد مجبور نبود خودش را رسانه ای کند!! پس وقتی احساس میکنیم یک نوجوان این آلارم ها را میدهد باید سیستم حمایتی مان را قوی و ارتباط را تقویت کنیم. گاهی مشکلات فرد در حدی است که با کمترین درک و حمایت قابل پیشگیری است. کار شاقی نیست با درک و حمایت عاطفی میتوان یک فرد را به راحتی نجات داد. البته گاهی یک نوجوان درگیر مشکلات سخت وعدیده عاطفی است، افسرده و روانپریش و شیزوفرنی است این فرد نیاز به مشاور و روانپزشک و حتی تجویز دارویی دارد.»
سخن آخر
بهرامی در پایان تاکید میکند:« رفتارها، گوشه گیری و پرخاشگری میتوانند نشان دهنده این باشد که فرد به سمت خودکشی میرود، باید به خانواده و مدرسه آموزش داده شود که فرد را شناسایی و کمک کنیم. بستگی به نوع و سطح مشکل سعی کنیم نوجوان را توانمند کنیم که شرایط  را مدیریت کند و از شرایط حاد دربیاید بادرک درست پذیرای نوجوان باشیم اگر احساس کردیم نوجوان ما در خطر است باید در مورد افکارش با او صحبت کنیم، الان هر جای کشور حتی در مناطق دورافتاده نظام مددکاری وجود دارد. شما هرجای ایران باشید میتوانید با شماره تلفن۱۴۸۰ تماس و مشاوره تلفنی بگیرید یا  با ۱۲۳ اورژانس اجتماعی تماس گرفته و از مشاوره و مددکار اجتماعی کمک بخواهید. مهم تر از همه اینکه بهترین  روانشناس بچه ها پدر و مادرها هستند فقط باید مادر وپدر آگاهی لازم جهت مواجه با بحران های سن بلوغ  بچه ها را داشته باشد به بچه ها کمک کنند تا به سمت خودکشی و رفتار پرخطر نروند.»